W roku 2024 zakończył się II etap prac konserwatorskich przy XVIII wiecznych portretach rodziny szlacheckiej Jabłonowskich herbu Prus III. Malowidła znajdują się na ścianie filaru wydzielającego kaplicę (obecnie pw. św. Antoniego) w pierwszym przęśle od zachodu, po stronie północnej. Prawdopodobnie kiedyś kaplica upamiętniała również osoby z rodziny Kazanowskich herbu Grzymała i pełniła w pewnym sensie kaplicę rodową. Świadczą o tym zachowane i odnowione portrety: Stanisław Jan, Jan Stanisław, Joanna de Bethuné (siostrzenica Marii Kazimiery Sobieskiej „Marysieńki”), Stanisław Wincenty oraz zdjęcia archiwalne z początku XX w., na których widoczne są niezachowane kolejne 4 portrety znajdujące się na przeciwległej stronie kaplicy, na ścianie południowej. Prawdopodobnie przedstawiały pierwszych fundatorów kościoła m.in. Marianne (Annę Marie) z Kazanowskich, wnuczkę pierwszego fundatora kościoła Marcina Kazanowskiego, małżonki Stanisława Jana Jabłonowskiego.
Rodzina Jabłonowskich odgrywała znaczącą rolę na arenie międzynarodowej i jej członkowie byli fundatorami wielu wspaniałych budowli sakralnych i ich aranżacji m.in. kościoła Paulinów w Niżniowie, kaplicy Jabłonowskich przy bazylice jasnogórskiej w Częstochowie, kaplicy św. Feliksa przy kościele kapucynów we Lwowie, ołtarza Pana Jezusa Miłosiernego w katedrze lwowskiej, mauzoleum w kościele jezuitów we Lwowie oraz współfundatorami wystroju kościoła: w Bołszowcach, Konkolnikach, Mariampolu, Krzywinie, Międzyrzeczu. Byli również posiadaczami pałaców i zamków ze wspaniałymi ogrodami m.in. w Krzewinie, Niżniowie, Lwowie, Białej Cerkwi, Mariampolu oraz w Płużnem.
Zachowane w kościele w Bołszowcach XVIII w. portrety Jabłonowskich charakteryzują się nietypową dla malarstwa ściennego techniką wykonania – połączenie techniki fresku z techniką tłustej tempery. Pogłębiona analiza pozwala stwierdzić, iż sposoby wykonania samych portretów zaczerpnięte są z malarstwa sztalugowego, typowego dla XVIII w. (technika tłustej tempery, imprimitura, fakturowość, gama kolorystyczna). Można przypuszczać, że portrety wykonywał artysta specjalizujący się w malarstwie sztalugowym (przeniesienie techniki) a obramienia oraz napisy inny artysta (dekoracyjne, ornamentalne malarstwo ścienne). Należy podkreślić, iż z historycznego punku widzenia zachowane wizerunki rodziny Jabłonowskich są rzadkim przykładem portretów o charakterze fundacyjnym, wykonane i zachowane in situ o bardzo ciekawym i rzadko spotykanym połączeniu warsztatu malarstwa ściennego i sztalugowego. Stanowią spójną całość o dużych walorach historycznych i artystycznych, wpisując się w epokę powstania (XVIII w.).
W roku 2023 rozpoczęto I etap prac konserwatorskich, w których wykonano szereg zabiegów wzmacniających podłoże tynkarskie i warstwę malarską. W trakcie konserwacji priorytetowo potraktowano wzmocnienie struktury wypraw tynkarskich znajdujących się w bardzo złym stanie technicznym. Podczas realizowania projektu prowadzono równolegle prace badawcze w zakresie historii, historii sztuki i badań specjalistycznych (fizyko-chemicznych). Dwutorowość działań pozwoliła na lepsze rozpoznanie tematu i na ukierunkowanie prac.
W 2024 r. wykonano konserwację estetyczną portretów: wykonanie retuszu naśladowczego oraz rekonstrukcję brakujących fragmentów kompozycji.
Należy podkreślić iż w trakcie drugiego etapu prac kontynuowano kwerendę w zakresie historii sztuki. Niestety nie udało się zidentyfikować warsztatu artystycznego. Zestawienie badań laboratoryjnych (2023), badań in situ oraz kwerendy źródłowej pozwala stwierdzić, iż portrety pochodzą z XVIII wieku; są inspirowane i wzorowane na portretach z galerii rodzinnej Jabłonowskich i przedstawień z obiektów sakralnych. Można domniemywać, iż część portretów powstała podczas edukacyjnych, europejskich podróży członków rodu. Koligacje rodzinne np. Sobiescy, Wiśniowieccy, Leszczyńscy, Lubomirscy pozwalają wnioskować o dominujących wpływach francuskich.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego”
